Odbudowa kości techniką z wykorzystaniem tkanek własnych zębów
W Centrum Stomatologicznym Curodental, w ramach szacunku do pacjenta oraz należytego podejścia do wykonywania profesji chirurga, spełniamy prawny i etyczny wymóg kształcenia
ustawicznego, dbając o nieustanny rozwój zawodowy. W dowód leczenia zgodnie
z najnowszymi osiągnięciami wiedzy medycznej i najwyższymi standardami światowymi w przypadkach niedostatecznej ilości i uniemożliwiającej wszczepienie implantów zębowych kości, oferujemy metodę jej rekonstrukcji z wykorzystaniem tkanek usuniętego zęba własnego pacjenta poddanego specjalnej obróbce – tzw. procesowaniu (processing extracted tooth).
Tkanki zęba zatrzymanego (najczęściej zęba mądrości), albo rozchwianego z powodu „paradontozy“, bądź zakwalifikowanego do usunięcia przez ortodontę, stanowią najlepszy materiał do odbudowy kości szczęk tam, gdzie jest jej za mało. Warunek podstawowy, aby nie był on leczony kanałowo lub nie zawierał w swoim kanale martwej miazgi lub infekcji (zgorzel). Obecne wypełnienie lub niewielka próchnica nie są problemem.
Wskazania do wykorzystania tej nowatorskiej metody:
- niedostateczna ilość kości, uniemożliwiająca pogrążenie implantów zębowych,
- wtórny zanik kości wokół wszczepów,
- zanik kości wokół zębów stałych, prowadzący do ich rozchwiania i/lub powstawania, kieszonek patologicznych („parodontoza“),
- ubytki kostne po urazach, po usunięciu zębów mądrości, torbieli i innych guzów szczęk,
- podniesienie dna zatoki szczękowej (sinus lift),
- defekty estetyczne części szczęki / żuchwy w postaci dostrzegalnego podczas uśmiechu zapadnięcia.
Jak to działa?
Udowodniono, że tkanki zęba zawierają białka analogiczne do znajdujących się w kości, również wykazujące potencjał regeneracyjny. Poddanie zęba obróbce mechanicznej w specjalnym urządzeniu oraz chemicznej w stosownych roztworach, prowadzi do uzyskania gotowego materiału, którym można wypełniać różnego rodzaju defekty kostne. Niezwykle ważnym jest fakt, że w miejscu tym odtwarza się naturalna i żywa kość własna! Jest to kluczowe dla procesu regeneracji, w przeciwieństwie do niepełnowartościowej reparacji. Zęby lub wszczepione implanty winna bowiem otaczać żywa, obfitująca w naczynia krwionośne tkanka kostna. To ona bowiem jest najlepszym otoczeniem, z którym integruje się na nowo rozchwiany dotychczas ząb lub pogrążony implant.
Nowatorstwo metody
Możliwość wykorzystania tkanek zęba własnego pacjenta przynajmniej częściowo kończy erę wypełniania ubytków kości szczęk:
a) poddanym obróbce termicznej i chemicznej
materiałem kostnym pochodzenia zwierzęcego (lub znacznie rzadziej i nie wszędzie
dopuszczonego do użycia, bądź łatwego do pozyskania materiału ze zwłok), albo
b) przeszczepem kości własnej.
Pierwsza z wymienionych metod jest niczym innym jak wytworzeniem „plomby kostnej“, będącej nadal materiałem obcym, który nigdy nie ulegnie przemianie we własną i żywą kość. Tkanka miejsca biorczego może ów materiał jedynie otaczać i integrować, wskutek stosunkowo nieznacznego wrastania w jego głąb na obwodzie. W związku z tym martwy tytanowy implant zębowy tkwiący w większości w równie martwej „plombie kostnej“ nie jest zatem rozwiązaniem idealnym, jak wskazuje czasem praktyka. Przeszczepy kości własnej pacjenta wiążą się natomiast z wykonaniem dodatkowego i na swój sposób okaleczającego miejsce dawcze zabiegu pobrania własnej tkanki z innej lokalizacji. Po jej przeszczepieniu w pożądane miejsce (autotransplantacja) dochodzi, niestety, do częściowego zaniku (resorpcji) pobranego żywego materiału rzędu nawet 50%. W praktyce zmusza to do zmieszania pobranych wiórów lub bloczków kości własnej z gotowym martwym materiałem pochodzenia zwierzęcego (oznacza to dodatkowe koszta), przy czym powstałą mieszaninę cechują oba opisane ich mankamenty, ale zmniejszony sumaryczny zanik – znów bez pełnej penetracji żywej tkanki kostnej z obwodu.
Natomiast wykorzystanie własnego zęba eliminuje konieczność generowania okaleczającego ubytku tkanki kostnej w miejscu dawczym, zawiera materiał własny, czyli genetycznie zawsze zgodny, darmowy i możliwy do wykorzystania nawet wiele lat od czasu usunięcia zęba nadającego się na wykorzystanie jego tkanek w przyszłości.